Nadmierna aktywność tarczycy podczas ciąży: przyczyny, objawy, metody leczenia

Podwyższone stężenie hormonów tarczycy w organizmie kobiety w ciąży, takich jak tyroksyna i trijodotyronina, jest zjawiskiem patologicznym znane jako nadczynność tarczycy. Niepokojący stan ten może mieć niekorzystne skutki dla zdrowia matki i prawidłowego rozwoju płodu, a także zwiększa ryzyko komplikacji podczas porodu.

Gdy mowa o nadczynności tarczycy u przyszłych mam, najczęściej spotykaną postacią tego schorzenia jest tyreotoksykoza ciężarnych. Nadczynność tarczycy to sytuacja, w której poziom produkowanych przez gruczoł tarczowy hormonów jest zbyt wysoki (na odwrót działają sytuacje niedoczynności). To zjawisko ma bardzo negatywny wpływ na dobrostan matki oraz rozwijającego się dziecka, ponieważ może prowadzić do poważnych powikłań takich jak przełom tarczycowy.

Za regulację kluczowych procesów życiowych odpowiada układ hormonalny. Wykorzystuje do tego specjalne substancje chemiczne – hormony, produkowane przez gruczoły dokrewne. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują hormony wytwarzane przez tarczycę, czyli tyroksyna (T4) oraz trijodotyronina (T3). Tarczyca działa pod kontrolą narządu nadrzędnego – przysadki mózgowej, która za pomocą hormonu tyreotropowego (TSH) stymuluje produkcję tyroksyny i trijodotyroniny. W czasie ciąży dodatkowym bodźcem dla tarczycy jest hormon βhCG wydzielany przez łożysko.

Tarczyca płodu zaczyna pełnić swoją funkcję około 10.-12. tygodnia ciąży. Mimo to dopiero od 20.-25. tygodnia staje się ona istotnym źródłem tyroksyny. Z tego powodu, w pierwszym trymestrze ciąży, czyli przez pierwsze trzy miesiące, tyroksyna matki jest niezbędna do prawidłowego rozwoju płodu, zwłaszcza jego systemu nerwowego.